Ymse blinkskot frå dei siste vekene.

Besøk av bestemor Skjåk. Pingu på ski er også med, men det er kameraet og mamma som er mest interessant ser det ut til.

Oh, det er deilig å kvile på sofaen.

På ferie hjå bestemor Skjåk. Solhatten er på!

Vippestol er strålande!

Sliten far. Ikkje på grunn av ei plagsom dotter, men på grunn av knallhard klatreferie med Øyvind.

Gulping er gøy Vidar?? Idunn er litt meir skeptisk.

Velfortjent kvil på pappa sin mage (om nokon skulle vera i tvil).

29.mai 2010

29.mai er gjebursdagen til både meg og Vidar, og nå har det og vorte bryllupsdagen vår.
For Vidar si skuld fann vi ut at det var lurt å gjera samle mest mogleg på denne dagen. Dermed var det duka for viing hjå byfogden i Oslo. 7 minutt tok det, raskt og effektivt. Heilt etter vår smak. Etterpå diska Vidar opp med middag på Kjonejordet. Sashimi av laks til forrett og andebryst med pastinakkpuré, stekte grøne epler og sukkererter, servert med solbærsaus. Eg hadde teke ansvaret for desserten og ringt til Pascal. Dei leverte dermed ei kraftig, heftig sjokoladekake med bærsaus til det formålet. MEN når dette er sagt så kan vi røpe at det blir skikkeleg feiring av denne hendinga seinare. Ei stor feiring med mykje folk og mykje liv!! Det er berre å byrje gle seg! For dei som lurar på om eg kom inn i bunaden min 2 veker etter fødselen: det gjorde eg ikkje, men eg har ei mor som er suveren på å justere ut slike bunader.

(Foto: Ingrid og Petter)

13. mai 2010

Dette vart ein stor dag for meg og Vidar. Klokka 04.48 sklei Idunn ut og entra denne verda med eit langt og kraftfullt skrik. Vekta viste at det var ei stor jente som var komen ut, 3740 gram. Lengda var kanskje ikkje like imponerande med 49 cm, men så er heller ikkje mor og far så skrekkeleg lange. Legekontrollen, som vi nok hadde grua oss litt til, gjekk fort og raskt. Ungen var så langt han kunne sjå heilt i orden. Vi trakk nok ein lettelsens sukk i det han sa desse orda må vi innrømme. Nå er ho snart 4 veker og veks og kosar seg. Ei vektauke på 500 gram på 2 veker er eit bevis på det. Det er imponerande kor mykje som faktisk skjer på såpass kort tid. Ja, dei er hjelpeslause på dette tidspunktet, men like fullt fascinerande med alle sine grimaser og rare ansikt. I helga fann Idunn fram smilet sitt, 3 veker gamal. Det var pappa som fyrst fekk sjå det, men Idunn berre fortsatte etter at mamma kom til.

Nå skal vi berre kose oss framover og fylgje utviklinga til Idunnsen, men vi har ikkje tenkt å avslutte alle andre aktivitetar. Mor må berre få kontroll på mjølkeproduksjonen og kroppen, og så er vi nok i gang med ekspedisjonar både hit og dit.
Forskjellen er at nå skal vesla vår vera med, og det gler vi oss til!!

Så frykteleg trøytt....

Så frykteleg vaken.....

I god dialog med pappa.